Kurtuluş

Üniversitenin son senesiydi, hatta son günleri demek daha doğru olur.

İnsanların çoğu mutlu, beraber eğlenmeler, gezmeler falan. Hepsi güzel, ben de yaptım. Ama işte çoğu birbiriyle iyi anlaştığı, birbirini sevdiği için değil, hapishaneden yakında kurtulacakları için sevincinden böylelerdi.

Bunu nereden çıkardın derseniz, tek bir şeyden çıkarmadım tabi ama birbirinin arkasından konuşmayan sadece 3-5 kişi vardı. Onlar da hala var olanlar. Geri kalanlar da anlattığım tarzda insanlar.

Üzerinden o kadar zaman geçmesine rağmen herkes aynı, hatta bunu şimdi yazmamın sebebi de düşündüklerimin doğru olduğunu zaman içinde insanların yaptıklarıyla bana göstermesi.

Hep diyordum "yok canım, değildir öyle" diye ama öyleymiş.

Bir sonraki yazıda da herkes için tek tek yorum yapacağım ama isim yok, artık kendiniz anlarsınız ya da tahmin edersiniz.